Kalendarz Juliański powstał na podstawie powtarzających się zjawisk astronomicznych czyli pozornej wędrówki Słońca. To dzięki niemu starożytni ludzie wiedzieli m.in kiedy zbliża się zima. w 46r. p.n.e został napisany kalendarz juliański przez rzymskiego wodza Juliusza Cezara.
Uznając jako podstawową jednostkę rok zwrotnikowy.
W kalendarzu tym rok zwykły trwa 365 dób, natomiast co 4 lata występuje rok przestępny trwający 366 dób. Brzmi podobnie do obecnie stosowanego przez nas kalendarza gregoriańskiego. Różni się jednak liczeniem lat przestępnych:
juliański – liczba porządkowa jest podzielna przez 4 – lata przestępne (np. 1304, 1908).
gregoriański – liczba porządkowa jest podzielna przez 100, ale nie jest podzielna przez 400 – lata zwykłe
Kalendarz Juliański
System czasu wprowadzony przez Juliusza Cezara
W 45 roku p.n.e., za sprawą reformy zarządzonej przez Juliusza Cezara, wprowadzono nowy sposób liczenia dni w roku. System ten opierał się na cyklu słonecznym i zakładał, że standardowy rok trwa 365 dni, a co cztery lata dodawano jeden dzień – tzw. rok przestępny. Dzięki temu rozwiązaniu udało się znacznie lepiej zsynchronizować rok cywilny z porami roku.
Układ ten przez wiele stuleci obowiązywał w większości krajów europejskich, a do dziś jest używany przez niektóre Kościoły prawosławne i w tradycji liturgicznej. Charakteryzuje się tym, że z każdym stuleciem odchyla się nieco od rzeczywistego cyklu słonecznego – różnica wynosi około 11 minut rocznie, co po wiekach skutkuje przesunięciami dat.
W XVI wieku zastąpiono go nowszym rozwiązaniem, które jeszcze dokładniej odzwierciedla długość roku astronomicznego, jednak pierwotna wersja systemu czasu pozostaje ważnym dziedzictwem starożytnego Rzymu i historii nauki.